EUSKO KULTUR ETXEAREN IPUIN LEHIAKETA 2017
"EUSKARAZ BETI AURRERA"
NORTZUK IRABAZI ZITUZTEN SARIAK ?
IPUINAK
HASIERAKO
MAILA
1. Saria: Iñakiak . Pablo Sergio Calabres
Euskal Etxea: Aberri Etxea de Viedma y Patagones
Iñakiak
Hau da Ignacio Errekarteren historia, Iñakirena.
Iñaki 19 urte ditu, landan bizi da (Bahía San Blasetik hurbil).
Errecart-Podolski ezkontzaren hirugarren semea da; Sergio, anaia zaharrena
Biologia irakaslea da; arreba berriz arkitekta. Biak hirian bizi dira. Iñakik
ez du unibersitatera joan nahi. Ez ditu atsegin hiriak, zoroan nahi du lan
egin: ereina, uzta, animaliak zaindu ( zaldiak, behiak, ardiak).
“Honek hemen egon nahi du baina ez daki ze zaila den zoroan bizitza”,
esan du Danielek, Iñakiren aitak, Olga Podolski emaztearekin hizketan.
Iñakik faltan botatzen du aitona (bere herentzia: aitonaren izena):
duela bi urte hil da. Aitona 21 urterekin Gipuzkoako Hernanitik Argentinara
iritsi da; “Hernani ez dago Ezpainian, Euskal Herrian baizik”, aitonak
rezongatzen. Beti bere lurraz, ohiturak, eta batez ere gurasoen hizkuntzaz hitz
egiten: EUSKERA. Iñakik aitonarengan gogoratzen du “el Franco madarikatua” eta
beste esaldi batzuk ,ulertezinak garai horretan. Beste gauza bat gogoratzen du:
iloba, oreinek eta idiek euskera ulertzen dute, praktikatu behar da zoroko
abereekin. Orduan ardiak deitzeko euskarazko batzuk ikasi ditu; harritu da
ikustean “etorri Iñakirekin!” edo “arin arin!” esatean kasu egiten zutela
ikusita, harritu egin da.
Aurten Viedmako Euskal Etxean (zorotik 100 kilometrotan) euskera eskolak
daudela, apuntatu eta astero joaten da. Dagoeneko badaki bere buruaren eta
gauzen aurkezpena, baita izan aditza ere; baina garrantzitsuena: Europako
hizkuntzarik aintzinenaz palabrarik ahozkatzean sekulako konekzioa sentitzen du
aitonarekin, beregandik gertu sentitzen da. Hori dela eta, astez aste euskerak
daukan magiak Iñaki Errekartetarrak bildu egiten du.
2. Saria: Gure Txokoa . María del Rosario
Barberena.
Euskal Etxea: Gure Txokoa de Azul
Maria del Rosario y su Irakasle
Elizabet Diana Etchegaray
Gure Txokoa
Nire izena Mikel da eta nire abizena Barberena
Lujanbio da. Erratzun bizi naiz eta
baserrian lan egiten dut. Nire emaztea Amaia eta seme-alabak Elizondon bizi
dira.
Zer da Amaia? Bulegaria
da Elizondoko udaletxean.
Nire seme-alabak Gala eta Iñaki dira. Asteburuetan haien
bila joaten naiz Elizondo aldera.
Baserrian haurrek jolasean pasatzen dituzte herriko
laguneekin.
Gure haurrek baserrian bizi nahi dute. Askotan
ea noiz biziko garen elkarrekin galdetzen digute. Leku honetan asko disfrutatzen dutelako. Baina hori ez da posible,
emazteak hiriko lana galduko du eta. Amaiaren
soldata beharrezkoa da familiarentzat. Haurrei
egoera azaldu arren, asko
sufritzen dute bananduta bizi garelako
astean zehar.
Gaur larunbata da eta denok gaude
baserrian. Arratsaldean jolasean pasatu eta gero patioan afaria egitea erabaki dugu.
Ilbeteak dena argitzen ari
da eta zuhaitzen itzalak ikus ditzakegu.
Bat batean, Iñaki zerura
begiratuz harrapatu du amak eta hau galdetu dio haurrari.
Zer begiratzen ari zara?
Inakik erantzun dio: Ama begira, ilargia
korrika doa, oso azkar gainera!
Hori iruditzen zaiola eta ilargia geldi dagoela esan dio.
Iñakik beldurra sentitu du eta
negar egiten hasi da. Lasai egoteko esan diogu amak eta biok. Ez besarkadak, ez kontsolamendu-hitzak ez dira
nahikoak izan.
Azkenean, ile kizkurrean emeki laztanduz hartu du lo Iñakik amaren magalean.
Erabakia hartuta dago familia
elkarrekin biziko da baserri zahar honetan.
Grupo de euskera del Centro Vasco
Gure Txokoa de Azul con su Irakaslea
MAILA ERTAIN EDO AURRERATUA:
1. Saria: Hutsik dago
2. Saria: Argentovask - Papelonera familia.
Domitila Noemí Palma Galdon
Euskal Etxea: Aberri Etxea de Viedma y Patagones
“ARGENTOVASK PAPELONERA”
(benetako istorio batean
oinarritutakoa)
Bazen familia oso xelebre bat, Patagoniako herri txiki batean bizi zena.
Familia honen “Hegoa” izeneko neska bat herri oso eroso, garbi eta ohitura
onetakora joan da lanera: Gernikara. Hegoak Gernikan egun gutxi pasa eta gero
zine lan bat egiten ari zela, familiako pertsonaje batzuen bisita sorpresa jaso
du: Amatxo (Maite), osaba (Asier) eta izebak (Sorne eta Zaloa) bapatean azaldu
dira herri lasai eta istoriotsu horretan.
Topaketa unkigarria izan da: besarkada estuak, barreak, musika, emozioak,
zarata…bertako jendea harrituta zegoen baina hauek jarraitzen zuten beraien
izakera argentinarra erakutsiz
Hegoa anxiosa eta pozik zegoen baina kezkatuta ere bai: bere familia oso
zaratatsu eta xelebrea da.
Minutu batzuk pasa eta gero, Hegoak alde egin du lanean hasteko, familia
utzita herriko enparantza nagusian, paisaiaz gozatzeko. Hauek, tripa haundikoak
izanda, hasi dira gosea senttitzen, normala, antsietateak etorritakoen tripa
atakatu du, bidai eta emozioengatik.
Udako goiza Gernikan, izebak gose, amatxo “diva total”, eta osaba oso
hiztuna...bakoitza propioa egiten hasi da; eguzkia gainean eta tripa hutsik
zeuzkatela, bisitanteak hasi dira janariak desplegatzen plaza polit eta modesta
horretan…
Hegoaren amak, Maitek, gosaria montatu du: zapi haundi eta loreduna
zabaldu, matea prestatu, masitak ireki, den dena zuhaitz baten azpian
Sorne eta Zaloa izebek gauza bera egin dute baina matea hartu beharrean,
yogurtak eta bizkotxo haundi batzuk kanporatu dituzte, den dena jarrita
zituzten kapelina haundien azpian..hain ziren haundiak pentsatzen zutela inork
ez zituela ikusten..
Asier osabak -zahatoa tzintzilikaturik- hartzen zuen noiz behinka “amargo”ren
bat eta bertako baserritarrekin hitz egiten zuen, oso atsegin eta konfiantzudo
erara eta Argentinan ikasitako euskal hitzak oihuka ateratzen: KAIXO!!! ESKERRIK
ASKO!! “OMBREEEE!” OSASUNA! AUPAAAAAA, IPURDI BELTZA ZIKINA! AGUR!!!!
ZORIONAK!!, beti munduko txapelarik erraldoiena jantzita eta iripartsu; horrela
erakusten zuen bere euskal abenda.
Gernikako enparantza nagusian eta argentinako erara, familia mementoa
gozatzen ari zen eta euskal argentinar laukote honek herritarren arreta deitzen
zuen.
Hegoa grabaketa bukatu eta familiarengana joan da. Iristean familiari
begira zegoen jende asko ikusi du eta noski! Hor zeuden senideak papeloneak
egiten….
Familia ohituta zegoen herriko kostaneran edo plazan picnic-ak egitera
baina noski, hori Argentinan egunerokoa da baina Euskal Herrian ez. Hegoa konturatzean
poliki poliki inguratu eta kapelina azpian zeuden izebei egindako papelonen
berria eman die..izebek buelta eman eta plaza jendez gainezka zegoela inguruan
konturatu dira…a ze lotsa!
Berehalaxe Zaloa izebak bere Asier anaiari ukondoz
abisatu dio esanez “levantemos campamento!” eta ixilik ixilik silbatzen, hasi
dira erretirada antolatzen: ontziak jaso, azken bizkotxo pusketak mastikatu,
paperak gorde: izebak kapelinekin tapatuak, osaba txapela leporaino eta ama
mantala buruan jarrita, irripartsu atera dira eta ikuslentzuleei agurtzen:
“agur, agur”..bertakoak parrezka hasi dira murmuro asko artean…”a ze lotsagabeak
hauek! Bai aurpegia! Zaratatsu horiek!” Osabak, como buen vasco, agurtzen zuen:
Agur agur, agur agur! Hegoak, gorri
gorri eginda, baita barrezka ere, alde egin du enparantzatik esanez: nire
familia da! Tokatu zaidana da!
Eta papelonekin Hegoak ez du ahaztuko bere
familia beti berarekin egongo dela nahiz eta xelebrea izan.
SOMUNKURA
LAURINA
EUTSI EUSKARARI !
Zorionak parte
hartzaialeei
eta mila esker euskaraz pentsatzen eta idazten ari zarete eta!!