NORTZUK IRABAZI DITUZTEN SARIAK? EUSKO KULTUR ETXEAREN IPUIN LEHIAKETA 2017 - EUSKARAZ BETI AURRERA

EUSKO KULTUR ETXEAREN IPUIN LEHIAKETA 2017

"EUSKARAZ BETI AURRERA"

NORTZUK IRABAZI ZITUZTEN SARIAK ?

IPUINAK   

HASIERAKO MAILA

1.   Saria:  Iñakiak . Pablo Sergio Calabres

Euskal Etxea:   Aberri Etxea de Viedma y Patagones

   

Iñakiak

Hau da Ignacio Errekarteren historia, Iñakirena.

Iñaki 19 urte ditu, landan bizi da (Bahía San Blasetik hurbil). Errecart-Podolski ezkontzaren hirugarren semea da; Sergio, anaia zaharrena Biologia irakaslea da; arreba berriz arkitekta. Biak hirian bizi dira. Iñakik ez du unibersitatera joan nahi. Ez ditu atsegin hiriak, zoroan nahi du lan egin: ereina, uzta, animaliak zaindu ( zaldiak, behiak, ardiak).

“Honek hemen egon nahi du baina ez daki ze zaila den zoroan bizitza”, esan du Danielek, Iñakiren aitak, Olga Podolski emaztearekin hizketan.

Iñakik faltan botatzen du aitona (bere herentzia: aitonaren izena): duela bi urte hil da. Aitona 21 urterekin Gipuzkoako Hernanitik Argentinara iritsi da; “Hernani ez dago Ezpainian, Euskal Herrian baizik”, aitonak rezongatzen. Beti bere lurraz, ohiturak, eta batez ere gurasoen hizkuntzaz hitz egiten: EUSKERA. Iñakik aitonarengan gogoratzen du “el Franco madarikatua” eta beste esaldi batzuk ,ulertezinak garai horretan. Beste gauza bat gogoratzen du: iloba, oreinek eta idiek euskera ulertzen dute, praktikatu behar da zoroko abereekin. Orduan ardiak deitzeko euskarazko batzuk ikasi ditu; harritu da ikustean “etorri Iñakirekin!” edo “arin arin!” esatean kasu egiten zutela ikusita, harritu egin da.

Aurten Viedmako Euskal Etxean (zorotik 100 kilometrotan) euskera eskolak daudela, apuntatu eta astero joaten da. Dagoeneko badaki bere buruaren eta gauzen aurkezpena, baita izan aditza ere; baina garrantzitsuena: Europako hizkuntzarik aintzinenaz palabrarik ahozkatzean sekulako konekzioa sentitzen du aitonarekin, beregandik gertu sentitzen da. Hori dela eta, astez aste euskerak daukan magiak Iñaki Errekartetarrak bildu egiten du.


      2.  Saria:  Gure Txokoa . María del Rosario Barberena.

                                Euskal Etxea:  Gure Txokoa de Azul 

        Maria del Rosario y su Irakasle 

    Elizabet Diana Etchegaray

Gure Txokoa

Nire izena Mikel da eta nire abizena Barberena Lujanbio da.  Erratzun bizi naiz eta baserrian lan egiten dut. Nire emaztea Amaia eta seme-alabak Elizondon bizi dira.

Zer da Amaia?  Bulegaria da Elizondoko udaletxean.

Nire seme-alabak Gala eta Iñaki dira. Asteburuetan haien bila joaten naiz Elizondo aldera.

Baserrian haurrek jolasean pasatzen dituzte herriko laguneekin.

Gure haurrek baserrian bizi nahi dute. Askotan ea noiz biziko garen elkarrekin galdetzen digute. Leku honetan asko disfrutatzen dutelako.  Baina hori ez da posible, emazteak hiriko lana galduko du eta.  Amaiaren soldata beharrezkoa da familiarentzat. Haurrei   egoera  azaldu arren, asko sufritzen dute  bananduta bizi garelako astean zehar.

Gaur larunbata da eta denok gaude baserrian. Arratsaldean jolasean pasatu eta gero  patioan afaria egitea erabaki dugu.  

Ilbeteak dena argitzen ari da  eta zuhaitzen itzalak ikus ditzakegu.

Bat batean, Iñaki zerura begiratuz harrapatu du amak eta hau galdetu dio haurrari.

Zer begiratzen ari zara?

Inakik erantzun dio: Ama begira, ilargia korrika doa, oso azkar gainera!

Hori iruditzen zaiola eta  ilargia geldi dagoela esan dio.

Iñakik beldurra sentitu du eta negar egiten hasi da. Lasai egoteko esan diogu amak eta biok.  Ez besarkadak, ez kontsolamendu-hitzak ez dira nahikoak izan.

Azkenean, ile kizkurrean  emeki laztanduz hartu du lo  Iñakik amaren magalean.

Erabakia hartuta dago familia elkarrekin biziko da baserri zahar honetan. 

Grupo de euskera del Centro Vasco 

Gure Txokoa de Azul con su Irakaslea

MAILA ERTAIN EDO AURRERATUA:

1.  Saria:  Hutsik dago

2.  Saria:  Argentovask - Papelonera familia. Domitila Noemí Palma Galdon

Euskal Etxea:   Aberri Etxea de Viedma y Patagones

“ARGENTOVASK PAPELONERA”

(benetako istorio batean oinarritutakoa)

Bazen familia oso xelebre bat, Patagoniako herri txiki batean bizi zena. Familia honen “Hegoa” izeneko neska bat herri oso eroso, garbi eta ohitura onetakora joan da lanera: Gernikara. Hegoak Gernikan egun gutxi pasa eta gero zine lan bat egiten ari zela, familiako pertsonaje batzuen bisita sorpresa jaso du: Amatxo (Maite), osaba (Asier) eta izebak (Sorne eta Zaloa) bapatean azaldu dira herri lasai eta istoriotsu horretan.

Topaketa unkigarria izan da: besarkada estuak, barreak, musika, emozioak, zarata…bertako jendea harrituta zegoen baina hauek jarraitzen zuten beraien izakera argentinarra erakutsiz

Hegoa anxiosa eta pozik zegoen baina kezkatuta ere bai: bere familia oso zaratatsu eta xelebrea da.

Minutu batzuk pasa eta gero, Hegoak alde egin du lanean hasteko, familia utzita herriko enparantza nagusian, paisaiaz gozatzeko. Hauek, tripa haundikoak izanda, hasi dira gosea senttitzen, normala, antsietateak etorritakoen tripa atakatu du, bidai eta emozioengatik.

Udako goiza Gernikan, izebak gose, amatxo “diva total”, eta osaba oso hiztuna...bakoitza propioa egiten hasi da; eguzkia gainean eta tripa hutsik zeuzkatela, bisitanteak hasi dira janariak desplegatzen plaza polit eta modesta horretan…

Hegoaren amak, Maitek, gosaria montatu du: zapi haundi eta loreduna zabaldu, matea prestatu, masitak ireki, den dena zuhaitz baten azpian

Sorne eta Zaloa izebek gauza bera egin dute baina matea hartu beharrean, yogurtak eta bizkotxo haundi batzuk kanporatu dituzte, den dena jarrita zituzten kapelina haundien azpian..hain ziren haundiak pentsatzen zutela inork ez zituela ikusten..

Asier osabak -zahatoa tzintzilikaturik- hartzen zuen noiz behinka “amargo”ren bat eta bertako baserritarrekin hitz egiten zuen, oso atsegin eta konfiantzudo erara eta Argentinan ikasitako euskal hitzak oihuka ateratzen: KAIXO!!! ESKERRIK ASKO!! “OMBREEEE!” OSASUNA! AUPAAAAAA, IPURDI BELTZA ZIKINA! AGUR!!!! ZORIONAK!!, beti munduko txapelarik erraldoiena jantzita eta iripartsu; horrela erakusten zuen bere euskal abenda.

Gernikako enparantza nagusian eta argentinako erara, familia mementoa gozatzen ari zen eta euskal argentinar laukote honek herritarren arreta deitzen zuen.

Hegoa grabaketa bukatu eta familiarengana joan da. Iristean familiari begira zegoen jende asko ikusi du eta noski! Hor zeuden senideak papeloneak egiten….

Familia ohituta zegoen herriko kostaneran edo plazan picnic-ak egitera baina noski, hori Argentinan egunerokoa da baina Euskal Herrian ez. Hegoa konturatzean poliki poliki inguratu eta kapelina azpian zeuden izebei egindako papelonen berria eman die..izebek buelta eman eta plaza jendez gainezka zegoela inguruan konturatu dira…a ze lotsa! 

Berehalaxe Zaloa izebak bere Asier anaiari ukondoz abisatu dio esanez “levantemos campamento!” eta ixilik ixilik silbatzen, hasi dira erretirada antolatzen: ontziak jaso, azken bizkotxo pusketak mastikatu, paperak gorde: izebak kapelinekin tapatuak, osaba txapela leporaino eta ama mantala buruan jarrita, irripartsu atera dira eta ikuslentzuleei agurtzen: “agur, agur”..bertakoak parrezka hasi dira murmuro asko artean…”a ze lotsagabeak hauek! Bai aurpegia! Zaratatsu horiek!” Osabak, como buen vasco, agurtzen zuen: Agur agur, agur agur! Hegoak,  gorri gorri eginda, baita barrezka ere, alde egin du enparantzatik esanez: nire familia da! Tokatu zaidana da! 

Eta papelonekin Hegoak ez du ahaztuko bere familia beti berarekin egongo dela nahiz eta xelebrea izan.   

                             SOMUNKURA  LAURINA

       

EUTSI EUSKARARI  !

Zorionak parte hartzaialeei 

eta mila esker euskaraz pentsatzen eta idazten ari zarete eta!!